Przydatne bibliografowi

 1. Dziedzictwo kulturowe w pracy bibliografa (oprac. Anita Romulewicz) Dziedzictwo kulturowe w pracy bibliografa POJĘCIA HASŁO Dziedzictwo kulturowe – dobra materialne (zabytki, pamiątki) i niematerialne (treści duchowe, tradycja, poglądy, zjawiska historyczne i obyczajowe) o wspólnej wartości dla pewnej grupy. Wartości: historyczne, naukowe, patriotyczne, religijne i artystyczne temat/okr. Kultura – zabytki NU Dobra kultury NU Dziedzictwo kulturalne NU Zabytki kultury                                          Proponuję hasło: Kultura Świadomość kulturowa – odczuwanie potrzeby wewnętrznego rozwoju kulturalnego, związanego z wartościami ujętymi w dziedzictwie kulturowym. Ś wiadoma dbałość o wspólne dziedzictwo pozwala utożsamić się z daną grupą. temat/okr. Świadomość społeczna NU Pamięć społeczna NU Pamięć zbiorowa NU Świadomość historyczna NU Świadomość polityczna NU Tożsamość kulturowa NU To

Z początkami normalizacji (oczywiście nie w takim znaczeniu, jakie tym procesom nadajemy dzisiaj) zetknęliśmy się już u zarania ludzkości. Początkowo była to działalność nieświadoma, związana z rozwojem mowy, pisma, liczenia i mierzenia, a więc procesami pewnego ujednolicenia sposobów komunikowania się między ludźmi. Już w Biblii (Księga Wyjścia 25,10), we fragmencie dotyczącym budowy Arki Przymierza,  mamy także do czynienia z elementami wskazówek odnośnie zachowania pewnego standardu – Z drewna akacjowego zrobią skrzynię o długości dwa i pół łokcia, szerokości i wysokości półtora łokcia. W Chinach, w latach 221-210 p.n.e, cesarz Qin Shi Hiang ujednolicił pismo, system miar i wag, system pieniężny, a nawet rozstaw osi kół w wozach. Wprowadzone przez niego unifikacje przyczyniły się do znacznego rozwoju Chin oraz zapobiegły decentralizacji państwa. Także rozwiązania zastosowane przy okazji rozbudowy Wielkiego Muru Chińskiego oraz budowa kanałów nawadniających oraz

W życiu społecznym, jak i w naszych kontaktach codziennych bardzo często możemy spotkać się z sytuacjami kiedy pojęcie normy i standardu używane jest zamiennie. Natomiast według definicji zawartej  w Ustawie z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji za normę uznaje się dokument przyjęty na zasadzie konsensu i zatwierdzony przez upoważnioną jednostkę organizacyjną, ustalający - do powszechnego i wielokrotnego stosowania - zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i zmierzający do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania                    w określonym zakresie. Zwróćmy uwagę, że powyższa definicja odnosi się jedynie do normy – jako dokumentu normalizacyjnego – powstającej w wyniku działalności normalizacyjnej. Nie ma więc związku z regułami postępowania charakterystycznego np. dla etyki lub prawa. Termin konsens odnosi się do wspólnego stanowiska wszystkich zainteresowanych, biorących udział w pracach

Każda działalność człowieka nastawiona na osiągnięcie określonego celu wiąże się  z czynnościami, które określamy mianem planowania. Co prawda owo planowanie może przebiegać w sposób zarówno nieuświadomiony jak i  w pełni świadomy, jednak cechą charakterystyczną jest pewien sposób porządkowania, czy też wyboru z rzeczywistości tych elementów, które najbardziej sprzyjają realizacji zamierzonego celu. Ludzie już u zarania  dziejów starali się w swoim działaniu eliminować wszystko to, co mogło im przeszkodzić w osiągnięciu celu. Dzisiaj byśmy powiedzieli, że odchodzili od pewnej przypadkowości na rzecz nadania swoim poczynaniom cech uporządkowanego działania, z zachowaniem ustalonej kolejności i przewidywania mogących wystąpić zagrożeń. Za początek tak rozumianej normalizacji należałoby uznać działania związane głównie z ustaleniem sposobów komunikacji (m.in. system liczenia) oraz  jednostek miar i czasu (zegary słoneczne, kalendarze). Pochodzące z języka łacińskiego słowo