Historia normalizacji na świecie

Z początkami normalizacji (oczywiście nie w takim znaczeniu, jakie tym procesom nadajemy dzisiaj) zetknęliśmy się już u zarania ludzkości. Początkowo była to działalność nieświadoma, związana z rozwojem mowy, pisma, liczenia i mierzenia, a więc procesami pewnego ujednolicenia sposobów komunikowania się między ludźmi. Już w Biblii (Księga Wyjścia 25,10), we fragmencie dotyczącym budowy Arki Przymierza,  mamy także do czynienia z elementami wskazówek odnośnie zachowania pewnego standardu – Z drewna akacjowego zrobią skrzynię o długości dwa i pół łokcia, szerokości i wysokości półtora łokcia.

W Chinach, w latach 221-210 p.n.e, cesarz Qin Shi Hiang ujednolicił pismo, system miar i wag, system pieniężny, a nawet rozstaw osi kół w wozach. Wprowadzone przez niego unifikacje przyczyniły się do znacznego rozwoju Chin oraz zapobiegły decentralizacji państwa. Także rozwiązania zastosowane przy okazji rozbudowy Wielkiego Muru Chińskiego oraz budowa kanałów nawadniających oraz dróg, wynikały z decyzji normalizacyjnych tego władcy.

Z ważniejszych faktów związanych z rozwojem myśli normalizacyjnej należy także wspomnieć o zastosowaniu stałych wymiarów elementów budowlanych wykorzystywanych m.in. przy budowie piramid w Egipcie, wprowadzenie (w XII w.) przez króla Henryka I jednostkę miary długości (jard), w XIV w. funt jako jednostkę wagi (król Edward III) oraz    w połowie XV w. znormalizowanie wielkości i ułożenia czcionek drukarskich przez Gutenberga, co znalazło zastosowanie przy drukowaniu ksiąg.

Eli Whitney. Źródło: https://connecticuthistory.org/people/eli-whitney/

Jeszcze w pierwszej połowie XIX w. rozpoczęto w Niemczech prace normalizacyjne dotyczące rozpiętości torów kolejowych. W roku 1869 Dymitr Mendelejew opublikował układ okresowy pierwiastków (znany jako Tablica Mendelejewa), który nosił już cechy typowej normy klasyfikacyjnej.Za „ojca normalizacji” uważa się jednak Eli Whitney’a, który w 1798 r., przy produkcji muszkietów na zlecenie rządu amerykańskiego, zastosował szablony do wiercenia otworów, co umożliwiło uzyskanie wysokiego stopnia zamienności części.